Makaroniki o smaku Paryża

Różane, pistacjowe, czekoladowe, kawowe, waniliowe, malinowe, cytrynowe... mogłabym tak wymieniać bez końca. Jedne pastelowe, inne w intensywnych kolorach tęczy, kolejne mieszane.  Francuskie Macaroons. Mam na ich punkcie obsesję... Cienka, chrupiąca skorupka, a pod nią miękkie, migdałowe ciasto. Dwie połówki wyjątkowego ciastka łączy krem, różana marmolada lub masa cytrynowa.... Mmmm....  Smakują równie dobrze, jak wyglądają. Są lekkie jak piórko i po prostu rozpływają się w ustach! Niby zwykłe połączenie cukru pudru, migdałów i białek, a tu taka niebiańsko smaczna niespodzianka.

Ten trochę wylansowany przez francuską gastronomię przepis, wydaje się prosty, ale z tego co zdążyłam się zorientować, dość trudno cukierniczemu amatorowi uzyskać ten doskonały i pożądany kształt za pierwszym razem. Zazwyczaj, aby  skorupka była gładka i niepopękana musimy 'zmarnować' kilka blach. W obecnym wyglądzie produkowane są zadziwiająco krótko, bo dopiero od początku XX w., kiedy to kuzyn Louisa Ernesta Ladurée, założyciela kultowej już sieci cukierni Ladurée wpadł na pomysł połączenia dwóch połówek bezy kremem. W tej legendarnej cukierni niestety nie byłam, ale w Paryżu nie brakuje innych, dobrych cukierników. Podobne sklepy znajdziemy praktycznie przy każdej większej ulicy. Dzięki swojej niezwykłej urodzie, w ostatnich latach były widziane w postaci słodkich dekoracji na wielu przyjęciach, bankietach czy weselach. Pary młode wybierają je nawet jako oryginalny zamiennik tortu.
 

Ponieważ składniki tych cudeniek, jak np. mielone migdały, nie należą do najtańszych, kosztują one dużo więcej niż inne ciastka dostępne we francuskich cukierniach. Jedna sztuka to przeważnie koszt ok. 1 - 1,5 Euro, a gwarantuję, że na jednym makaroniku ciężko zakończyć konsumpcję, gdyż są baaardzo wciągające. Sprzedawcy pięknie je eksponują, układając na specjalnych podstawkach, pakują w urocze, ozdobne pudełeczka i przewiązują barwną wstążką. Obok tak bajkowych wystaw nie da się przejść obojętnie.  Muszę przyznać, że  po ułożeniu w piramidki, wyglądają rewelacyjnie i są niezmiernie fotogeniczne. Krótko mówiąc, coś dla podniebienia i coś dla oczu. Ciężko mi się było  zdecydować czy wolę je jeść czy robić im zdjęcia. Trzy osoby czekały w niecierpliwości na poznanie ich smaku, gdy ja dopiero rozstawiałam statyw. Jednak po króciutkiej sesji zniknęły w z prędkością światła. To właśnie im zawdzięczam dodatkowe kilogramy człowieka przywiezione do kraju... Złe makaroniki... Złe...