Woda, sól, wiatraki i niebo pomiędzy Trapani a Marsalą

Przyznaję, że ten zachód był zaplanowany. Miały być wiatraki, rozgrzane do czerwoności niebo, kopce soli iskrzące w promieniach chowającego się za horyzont słońca, a do tego schłodzone wino Marsala. Tak, już wiele tygodni przed wyjazdem dokładnie wiedziałam, gdzie zamierzam spędzić jeden z sycylijskich wieczorów. Via del Sale, czyli nic innego jak droga solna ciągnąca się pomiędzy Trapani a Marsalą,  przy której od wieków w tradycyjny sposób wydobywana jest sól morska była na mojej liście 'must see' od dawna.

 

 

 

Do celu jechaliśmy drogą SP21, mijając lotnisko Trapani-Birgi, a następnie odbiliśmy w jedną z mniejszych, lokalnych uliczek, biegnących wzdłuż linii brzegowej Morza Tyrreńskiego. Z lewej strony uwagę przyciągały liczne winnice i panowie galopujący na dostojnych, kasztanowych koniach, doglądający upraw, niczym w scenie z  jakiegoś starego filmu o winnych potentatach.  Natomiast z prawej strony coraz większą ciekawość budziły siatki wałów oddzielających naturalne baseny, w których odparowywana jest solanka. W kilku miejscach, majestatycznie wyrastały wiatraki, niegdyś służące do uruchamiania urządzeń pompujących wodę i mielących sól. Wisienką na torcie były rysujące się w tle cienie Wysp Egadzkich.

 

 

Sycylijska sól powstaje w ciepłych, letnich miesiącach, w procesie naturalnego wyparowywania wody w basenach solnych. Dlatego na widok obfitych, białych kopców można liczyć dopiero pod koniec sezonu, np. we wrześniu. Na powierzchni ok 988 hektarów rozciąga się nietypowy dla reszty Sycylii, płaski krajobraz, z dominującym nad okolicą wzgórzem Erice.  W tym rejonie warunki klimatyczne są idealne do krystalizacji soli - już wieki temu potencjał intensywnego słońca i wiatru zostały w pełni wykorzystane przez miejscową ludność. Tutejsza sól ma łagodny smak i jest idealna do codziennego przyprawiania produktów. Warto zauważyć, że są to najstarsze i ostatnie działające saliny na Sycylii, które już od XII wieku są nieodłącznym elementem krajobrazu wybrzeża Morza Tyrreńskiego.

 

 

 

 

W 1995 r., na obszarze salin utworzono rezerwat Saline di Trapani e Paceco, w którym znajduje się wciąż działający wiatrak Maria Stella, centrum wycieczkowe oraz muzeum - Museo del Sale, położone w okolicy wioski Nubia. Jeśli ktoś lubi muzea to podobno warto tam zajrzeć by zobaczyć zbiory rysunków, fotografii, zabytkowych maszyn czy przyrządów do produkcji soli.

Było kilkanaście minut po godzinie 20:00, gdy zatrzymaliśmy samochód na poboczu. Słońce chowało się już za wzgórzami Wysp Egadzkich, na horyzoncie majaczyły jedynie delikatne obłoczki, a niebo, z minuty na minutę zmieniało barwy z niebiesko-fioletowych, przez różowe, czerwone, tabaczkowe, by w końcu całkowicie zgasnąć.  Niesamowity spektakl kolorów.

Niektórzy, całkowicie niesłusznie traktują lotnisko Trapani-Birgi, jedynie jako punkt wypadowy do oddalonego o niewiele ponad 100 km Palermo. Natomiast okolica obfituje w miejsca wyjątkowo atrakcyjne i do tego rzadko pokazywane w popularnych przewodnikach. Podobno w rejonie basenów solankowych można spotkać różowe flamingi oraz inne dzikie ptactwo, poszukujące w naturalnych płyciznach pożywienia. Nam niestety nie udało się doświadczyć ich obecności. Pomimo to, saliny stały się kolejnym po Erice, fascynującym punktem podróży po lekko zapomnianej zachodniej części Sycylii.